Δεν τους ξεχνάμε και για ότι έκαναν για μας, ένα “ευχαριστούμε¨δεν θα είναι ποτέ αρκετό!
Στούς γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό του Τμήματος Αιματολογίας – Ογκολογίας του Νοσοκομείου Παίδων “Αγία Σοφία” που τόσο ανθρώπινα μας δέχθηκαν, μας αγκάλιασαν, μας έδιναν όποια στήριξη χρειαζόμασταν, μας ξαναγέννησαν…
Στους εθελοντές της “Πίστης” για τις τόσες ώρες που μας αφιέρωσαν…
Στις εθελόντριες και τους εθελοντές του “Χαμόγελου του Παιδιού” για τα τόσα δημιουργικά μας απογεύματα …
Στην νηπιαγωγό μας, την κυρία Εβίτα…
Στην Ξένια και την κυρία Ελένη για τη βοήθεια και πολλές φορές την … ανοχή τους…
Στους εξαιρετικούς φίλους μας:
Τον Γιώργο Πεταλωτή και τον Άρη Αλεξόπουλο που ανέλαβαν τη μάχη με τη … γραφειοκρατία προκειμένου να είμαστε πάντα κοντά στο παιδί μας…
Τον Κώστα Κατσιμίγα για όλα όσα έκανε και εξασφάλισε τη διαμονή μας…
Στη Σούλα και τον Ανδρέα, την Ντόλη και τον Τάκη που μοιράστηκαν τις αγωνίες μας και την τελική χαρά μας…
Στη νονά μας τη Σοφία, (…διαρήδην)…
Στον πατέρα Νύμφωνα για τις προσευχές και την επιτόπια επίσκεψή του…
Στη Δήμητρα την … “test me”, τον Βασίλη, την Όλγα…
Την Δήμητρα, τον Θόδωρο, τη Γαρυφαλιά, τον Σωτήρη, τη Γεωργία, τη Φωτεινή, την Όλγα, το Χρήστο, τη Λουίζα, τον Αλέκο και τους άλλους γονείς που μοιραζόμασταν εκείνο το … πλατύσκαλο (και ότι … άλλο αυτό κουβαλούσε πάνω του)…
Τους φίλους και τους συγγενείς μας που έκαναν τα πάντα για να φαίνονται αυτές οι μέρες πλέον σαν όνειρο…
Ειδικά στην παιχνιδοθεραπεύτρια κ. Ρίτα Οικονόμου, νοιώθουμε βαθύτατη υποχρέωση που αναλάμβανε την κατάσταση, όταν λύγιζαν οι ψυχές και τα σώματά μας…
Στην … ποντικίνα τη Λουλού που υπέστη τα πάντα για χάρη της θεραπείας (μας)…
Και ειδικότερα στα δικά μας πλέον παιδιά, το Δημήτρη, τον Αντώνη, τη Ζωή, το Σταύρο, τον Κώστα, την Πρισέλντα, το Γιαννάκη, το Λευτέρη, την Ιωάννα, το Θύμιο, τον Άλκη που τα μοιραζόμασταν όλα…
Ραντεβού, κάπου έξω με όλους…
Τέλης – Ευγενία